عقل و عشق (رقیب یا رفیق؟)

آن‌­هایی که آن جوششِ ابتدایی را کافی نمی‌­دانند معتقدند که عشق باید عقلانی باشد، باید بر شناخت و دوراندیشی استوار شود، وگرنه به­‌تنهایی می‌­تواند کور و حتی خطرناک باشد. از طرف دیگر، خیلی‌­ها هم هستند که اعتقاد دارند عقل، قاتلِ عشق است. به نظرِ این گروه، عقل نهایتاً فقط می‌­تواند «دو دو تا، چهارتا» کند و این چُرتکه‌­انداختن‌­ها نهایتاً عشق را لکه‌دار خواهد کرد.

به‌­قول حافظ: «راهی‌­ست راه عشق که هیچ‌­اش کناره نیست // آن‌­جا جز آن­‌که جان بسپارند، چاره نیست». عشق فقط‌وفقط ایثار و جانبازی می‌­طلبد؛ و هرچیزی جز این، بی‌­حرمتی به ساحت مقدس عشق است.

تصور کنید غریبه­‌ای ناگهان وسط خیابان جلوی‌­تان را گرفته و بی‌­مقدمه به شما ابراز عشق کرده است. خب، چه احساسی خواهید داشت؟ احتمالاً اول کمی جا می­‌خورید و بعد هم احتمالاً از این‌­که مورد توجه و علاقه قرار گرفته‌­اید لذت خواهید برد. اما بعد از آن چطور؟ پاسخ‌­تان چیست؟ راجع به کسی که بدون هیچ شناختی از شما و شخصیت و تاریخچه و حتی اسم‌­تان به شما ابراز علاقه و عشق کرده است چه فکری خواهید کرد؟

دیوانه است؟ بیمار است؟ اصلاً نکند دوربین‌­مخفی باشد! حق هم دارید شک کنید البته. موقعیت عجیبی است. اما اگر او حقیقتاً عاشق‌­تان شده باشد چه؟ اگر حاضر باشد هرکاری به­‌خاطر به­‌دست­‌آوردن‌­تان انجام دهد چطور؟ چه نسبتی میان عشق و شناخت وجود دارد؟ اول باید عشق بیاید و بعداً شناخت؟ یا برعکس است؟ شاید هم اصلاً هیچ «باید»ـی در کار نباشد.​ اصلاً چه کسی حق دارد تعیین کند که عشق چیست و چگونه باید باشد؟